Dag 18: Voor de laatste keer: Dikke Bukulula!
Door: Geerke de Bruijn
Blijf op de hoogte en volg Werkgroep
20 Augustus 2018 | Turkije, Istanbul
Voor sommigen ging de wekker om 00:30, maar niet iedereen lag te tukken omdat ze nog te veel energie hadden van het biertje dat gedronken werd. Na een zware avond, met pizza die viel als een baksteen in je maag, gingen we richting het vliegveld.
Onderweg naar het vliegveld werden we staande gehouden door de politie. Hoe kan het ook anders met 17 witte koppen in een busje volgestouwd met koffers. Gelukkig was het maar een controle. Althans, een controle wat toch erg leek op de douane bij het vliegveld. Met zijn allen de bus uit omdat de bus van binnen bekeken moest worden. En we moesten ook nog door een poortje heen die maar bleef piepen volgens William. Hij had namelijk na de tweede keer nog niet door dat hij zijn riem af moest doen.
Op het vliegveld aangekomen kon Ewout zijn behoefte niet meer ophouden. Daarom dacht hij “the african way” te gaan plassen. Helaas voor Ewout, liep dat niet zo goed af. Een blanke wildplasser in het donker valt natuurlijk zo op. Gelukkig kwam William ons voor de laatste keer redden! Met nog een aantal toeschouwers erbij kon Ewout ervanaf komen met een waarschuwing. Gelukkig voor Ronald, want die wilde ook bijna opgepakt worden…
Bij de douane was het ook nog even spannend voor sommigen onder ons (Rick). Er waren namelijk speren en messen meegenomen waardoor het net leek of we heel Nederland wilde overvallen. Gelukkig waren het mooie souvenirs voor al onze familie en vrienden.
De reis in het vliegtuig verliep soepel. Iedereen sloot rustig zijn ogen om zijn slaap in te halen of om de darmen wat rust te geven. Om kwart voor 10 landde we op Istanbul airport. Hierna moesten we nog 5 uur wachten voor de volgende vlucht naar Amsterdam. Sommigen verspilden hun tijd aan geurtjes op spuiten om nog een beetje fris te ruiken voor onze thuisfront commissie. Anderen brachten hun tijd door op de toiletten want die pizza was er nog steeds niet uit. En weer anderen haalden een heerlijk ontbijt bij de Burger king want ja, er was geen McDonalds.
We vervolgende onze reis met onze favoriete vliegmaatschappij Turkish Airlines. In het vliegtuig bleek de airco nog niet aan te staan. Na een half uur wachten gingen Rhode en Theo bijna van hun graatje. Ze hielden de warmte tegen door een uiltje te knapen.
In deze 3 kwartier van enorme hitte waren alle geurtjes voor niets geweest (sorry thuisfront commissie). Iedereen was nog nooit zo blij geweest dat het vliegtuig ging opstijgen. Eenmaal in de lucht konden we onze films weer voortzetten. Rhode en Ronald besloten een romantisch diner te houden in het vliegtuig. We gaven hun even privacy om gezellig samen een wijntje te drinken.
Na een hobbelige landing waren we weer op Nederlandse bodem. Alles weer lekker gestructureerd en in hokjes vakjes. De koffers kwamen al vrij snel en we zagen achter het raam al een aantal enthousiaste koppies. De laatste vlog werd gemaakt (dit blijft nog even privé) om de aftermovie compleet te maken.
De bagage was compleet en Esther besloot rechts de uitgang te nemen. Hier kwamen we tot de conclusie dat er geen thuisfront commissie meer was. In de verte zagen we toch wel wat wanhopige gezichten. Er waren gelukkig dus wel mensen die ons konden ophalen.
Met ballonnen en spandoeken werden we liefdevol onthaald. De knuffels en de kusjes vlogen om onze oren. Maar stiekem vond iedereen het wel heel fijn. We reden met zijn alle naar het stoplicht waar ook aardig wat mensen ons stonden op te wachten.
We sloten deze vakantie af in het oude vertrouwde stoplicht. We zijn dankbaar voor al jullie steun. We hebben gezien dat God spreekt tot ons en in Uganda. Het is een avontuur die we nooit zullen vergeten!
We eindigen met een lied die we deze vakantie vaak hebben gezongen: Hosanna in de Hoge! Want dat is hij! https://www.youtube.com/watch?v=V3_SVJD5zGQ
Dikke Bukulula,
De uganda groep
Onderweg naar het vliegveld werden we staande gehouden door de politie. Hoe kan het ook anders met 17 witte koppen in een busje volgestouwd met koffers. Gelukkig was het maar een controle. Althans, een controle wat toch erg leek op de douane bij het vliegveld. Met zijn allen de bus uit omdat de bus van binnen bekeken moest worden. En we moesten ook nog door een poortje heen die maar bleef piepen volgens William. Hij had namelijk na de tweede keer nog niet door dat hij zijn riem af moest doen.
Op het vliegveld aangekomen kon Ewout zijn behoefte niet meer ophouden. Daarom dacht hij “the african way” te gaan plassen. Helaas voor Ewout, liep dat niet zo goed af. Een blanke wildplasser in het donker valt natuurlijk zo op. Gelukkig kwam William ons voor de laatste keer redden! Met nog een aantal toeschouwers erbij kon Ewout ervanaf komen met een waarschuwing. Gelukkig voor Ronald, want die wilde ook bijna opgepakt worden…
Bij de douane was het ook nog even spannend voor sommigen onder ons (Rick). Er waren namelijk speren en messen meegenomen waardoor het net leek of we heel Nederland wilde overvallen. Gelukkig waren het mooie souvenirs voor al onze familie en vrienden.
De reis in het vliegtuig verliep soepel. Iedereen sloot rustig zijn ogen om zijn slaap in te halen of om de darmen wat rust te geven. Om kwart voor 10 landde we op Istanbul airport. Hierna moesten we nog 5 uur wachten voor de volgende vlucht naar Amsterdam. Sommigen verspilden hun tijd aan geurtjes op spuiten om nog een beetje fris te ruiken voor onze thuisfront commissie. Anderen brachten hun tijd door op de toiletten want die pizza was er nog steeds niet uit. En weer anderen haalden een heerlijk ontbijt bij de Burger king want ja, er was geen McDonalds.
We vervolgende onze reis met onze favoriete vliegmaatschappij Turkish Airlines. In het vliegtuig bleek de airco nog niet aan te staan. Na een half uur wachten gingen Rhode en Theo bijna van hun graatje. Ze hielden de warmte tegen door een uiltje te knapen.
In deze 3 kwartier van enorme hitte waren alle geurtjes voor niets geweest (sorry thuisfront commissie). Iedereen was nog nooit zo blij geweest dat het vliegtuig ging opstijgen. Eenmaal in de lucht konden we onze films weer voortzetten. Rhode en Ronald besloten een romantisch diner te houden in het vliegtuig. We gaven hun even privacy om gezellig samen een wijntje te drinken.
Na een hobbelige landing waren we weer op Nederlandse bodem. Alles weer lekker gestructureerd en in hokjes vakjes. De koffers kwamen al vrij snel en we zagen achter het raam al een aantal enthousiaste koppies. De laatste vlog werd gemaakt (dit blijft nog even privé) om de aftermovie compleet te maken.
De bagage was compleet en Esther besloot rechts de uitgang te nemen. Hier kwamen we tot de conclusie dat er geen thuisfront commissie meer was. In de verte zagen we toch wel wat wanhopige gezichten. Er waren gelukkig dus wel mensen die ons konden ophalen.
Met ballonnen en spandoeken werden we liefdevol onthaald. De knuffels en de kusjes vlogen om onze oren. Maar stiekem vond iedereen het wel heel fijn. We reden met zijn alle naar het stoplicht waar ook aardig wat mensen ons stonden op te wachten.
We sloten deze vakantie af in het oude vertrouwde stoplicht. We zijn dankbaar voor al jullie steun. We hebben gezien dat God spreekt tot ons en in Uganda. Het is een avontuur die we nooit zullen vergeten!
We eindigen met een lied die we deze vakantie vaak hebben gezongen: Hosanna in de Hoge! Want dat is hij! https://www.youtube.com/watch?v=V3_SVJD5zGQ
Dikke Bukulula,
De uganda groep
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
