Dag 16: Leopard? The A-team is on our way!
Door: Aron Boer
Blijf op de hoogte en volg Werkgroep
17 Augustus 2018 | Oeganda, Mbarara
Aan mij de taak om de tweede dag safari en de afscheidsmaaltijd onder woorden te brengen. Maar laten we beginnen bij het begin: De nacht in het hotel.
Deze nacht kwam pas langzaam opgang, omdat J-W en Esther een nodige discussie moesten houden over Birdy en Brooke. Verschillende verwijten werden naar elkaars hoofd gesmeten, maar dat ging wel onder het genot van het delen van een biertje. Ik kan u uit eerste hand vermelden dat het een mooi gezicht is dat 2 Nederlanders een Ugandese ober proberen te overtuigen van hun gelijk. Na verschillende knock-out pogingen van J-W ging Esther er toch vandoor met de overwinning. Voor verdere inside information verwijs ik u graag door naar bovengenoemde personen.
Zoals een wijs man ooit zei: Wij het bier en jullie de punten. Met die gedachten in het achterhoofd kroop J-W ook lekker zijn nestje in. Midden in de nacht schrokken een paar mensen wakker, omdat ze vergeten waren de kraan dicht te draaien bij de poging om te douchen de avond ervoor, want het water ging weer stromen.
De volgende ochtend zaten we 6 uur aan het ontbijt om te genieten van een heerlijk Ugandees ontbijt. Verschillende mensen zaten lekker fris en fruitig aan het ontbijt, omdat ze nog even snel onder de douche waren gesprongen. Voor Esther begon de ochtend echter met een goede schrik, want ze zakte behoorlijk hard door haar stoel heen. De geruchten gaan dat J-W niet goed tegen zijn verlies kon en de stoel gesaboteerd had, maar helaas hangen er hier geen camera’s, waardoor we moeten vertrouwen op de woorden van de nachtwaker (die al sliep bij de avondmaaltijd).
Na het ontbijtje was het snel naar de bus om nog voor zonsopkomst de weg op te gaan, zodat we eindelijk leeuwen konden gaan spotten, maar voor we de bus ingingen, moesten de nodige mensen nog even hun endeldarm verlengen. Waarschijnlijk zijn ze hier niet gewend dat sommige mensen 2 of sommige zelfs 3x uitgebreid naar de wc gaan. En ja daar was de wc-rollenvoorraad niet op afgestemd, waardoor uit het hotel uit verschillende kamertjes de laatste velletjes papier bij elkaar verzameld moesten worden.
Gelukkig hadden we deze keer voldoende water ingeslagen, zodat mensen vanavond niet vroeg naar bed moesten, omdat ze last hadden van uitdrogingsverschijnselen (of was het toch de 2 halve liters bier op een lege maag?! (Ik noem geen namen… Rick…)
Eenmaal op pad met de bus werd het normale ritme weer opgepakt. Beetje slapen, muziekje luisteren en lekker door elkaar geschut worden door die hele vervelende, minder prettige hobbels.
In de bus vertelde Maus dat hij nog een mooie deal had gesloten met de gids. Als we leeuwen zouden gaan zien vandaag, dan zou Maus het biertje van de gids betalen en anders zou het andersom zijn. Voor Maus dus een win-winsituatie.
Of Maus naar dezelfde wijze man als J-W heeft geluisterd, durf ik niet te zeggen, maar wel duidelijk werd dat Maus voor het bier had gekozen en er dus geen leeuwen te spotten waren. Als goed makkertje van de gids werden we wel getrakteerd op een mooi shot van een jachtluipaard. Toen onze gids hoorde dat er een jachtluipaard was gespot, veranderde we in The A-Team met B-A achter het stuur. Elk hobbeltje dat eerst voorzichtig werd vermeden, werd nu als schans gebruikt om meer vaart te maken op weg naar de volgende hobbel. Dit zorgde er onder andere voor dat de achterklep van de bus open sprong, waardoor we bijna 3 tassen verloren. Gelukkig was onze kabouter er snel bij, waardoor we ons niet buiten de bus hoefde te wagen om tassen te gaan rapen.
In de verte zagen we al ongeveer 10 safari-jeeps staan, waardoor we wisten dat er iets gaande was. Op de plaats delict aangekomen zagen we inderdaad een jachtluipaard lopen. Alle spiegelreflex-camera’s, mobiele telefoon en ander apple gespuis werd uit de tassen gehaald en zo werd er binnen een aantal seconden 100x dezelfde foto gemaakt. Nadat de jachtluipaard langs onze bus was gelopen klom hij op zijn dooie gemakkie in een boom om te wachten op zijn volgende prooi. Freek Vonk zou ook wel gezegd hebben: **** ****! Al die bomen! Dat geloof je toch niet!
Nadat we nog even een rondje om de boom cirkelde, gingen we verder met onze zoektocht naar de leeuwen. Helaas had geen ene ranger de leeuwen gespot, dus moesten we het hiermee doen. Tijdens een stop om even te plassen en van het uitzicht te genieten bij een opgedroogd zoutmeer, werden vele souvenirs bekeken. Van grote zwaarden tot voetbalshirts en van schilderijtjes tot djembé werden onder de loep genomen. Nadat sommige voor een Ugandees maandsalaris hadden ingeslagen, konden we onze trip voortzetten richting Bukulula.
Na een rit van een aantal uur, waar er meer gehobbeld en gestuiterd werd dan normaal gereden, kwamen we aan bij onze plek voor onze lunch: Mbarara. Rhodè omschreef dit echter als blablabla, wat makkelijker over de tong rolde.
U vraagt zich vast af hoe het eten is bij een Afrikiki restaurant. Nou ik kan u vermelden dat dat een hele uitdaging is. Bij aankomst lijkt er alles prima uit te zien. Mooi aangekleed en een goede menukaart, maar als je hier gaat bestellen dan gaat het toch even iets anders dan in Nederland. Als je een sandwich wilt, dan blijkt de ham op te zijn. Als je dan switcht naar een beefburger, dan is er geen beef, maar er is wel de mogelijkheid om een cheeseburger te bestellen (waar beef inzit). Als je dan switcht naar een pizza, dan gaat het volgens de ober minimaal 2 uur duren voordat de pizza klaar is. En als Afrikanen zeggen dat iets 2 uur duurt, ga er dan maar vanuit dat het minimaal 3 uur zou duren. Uiteindelijk heeft iedereen via vele omwegen toch een keuze kunnen maken en ondertussen kreeg iedereen ook goed trek. Via ongeveer 30 bonnetjes voor 17 personen kwam de order in de keuken terecht. En ja… Toen begon het wachten… en wachten… en wachten… en wachten… (heeft u al door dat we heel lang moesten wachten?) en wachten… en wachten… Oke nu is het wel duidelijk denk ik. De keuken moest waarschijnlijk nog alle dieren slachten, voordat ze geserveerd werden. Uiteindelijk na ongeveer 5 kwartier à anderhalf uur kwam het eerste gerecht de keuken uit: Een halve kip (nouja… een halve kip? Eerder een halve kippenvleugel!). Tussen de levering van de gerechten zat gemiddeld een aantal minuten. Met een snelle rekensom komt dat er op neer dat sommige van onze groep meer dan 2 uur op hun eten hebben gewacht.
Als laatste werden er 2 burgers geserveerd aan Geerke en ondergetekende. Geerke had een heerlijke cheeseburger besteld, omdat een beefburger blijkbaar niet kon. En wat blijkt toen ze haar eten kreeg?? Juist! Een beefburger. Al met al een hele belevenis.
Nadat we uiteindelijk een kleine bodem hadden gelegd (de porties zijn hier niet gemaakt voor Nederlandse eters) vervolgde we onze weg verder richting Bukulula. Onderweg zouden we nog 1 tussenstop maken. Namelijk op de secondaire school waar de dochter van William op school zit. Iedereen was blij om even te benen te strekken en zo begaven we ons op het schoolplein, waar op dat moment vele kinderen aan het spelen waren. Als Muzungu’s een schoolplein oplopen is dat voor de scholieren al een attractie op zich. Laat staan als ze ook gaan deelnemen aan een potje volleybal! We waren het goed zat om stil te zitten en dat werd ook snel duidelijk tijdens het potje volleybal. De ene na de andere bijzondere redding werd gemaakt en de ene na de andere side-out werd vakkundig binnen de lijnen geslagen. Welke kant er uiteindelijk gewonnen heeft blijft gissen met de Ugandese puntentelling, maar het was even genieten.
Toen we onze busrit voor de laatste keer vervolgde werden we het rijden goed zat. Alles werd uit de kast getrokken om nog een beetje fun te maken in de bus. Er werd gefilosofeerd over de ideale paintballdorpen, onze lege waterflesjes werden als kanonskogels gebruikt om menig hoofd mee te raken, er werden black stories gespeeld en als laatst kwam de discussie over Birdy en Brooke nog even te spraken, waar weer uit bleek dat Esther toch echt gelijk had. Er ging nog even een grote schrikgolf door de bus, want waar was Cors?! Gelukkig kwamen we er achter dat we hem niet tussen de jachtluipaarden hadden achtergelaten, maar dat hij veilig in Nederland is. Uiteindelijk kwamen we weer aan in Bukulula.
Vele kinderen stonden ons op te wachten om ons een knuffel te geven. Het voelde gewoon al een beetje als thuis komen, terwijl het afscheid op het punt van beginnen stond. Binnen de afgelopen 2 dagen was er heel veel gedaan op de bouw! De keuken en de wc’s waren klaar. De muur rondom het project is helemaal geschilderd en versiert met hele mooie muurschilderingen. Het gaf een voldaan gevoel toen we terug kwamen!
Buiten waren alle tafels al klaar gezet voor het feestmaal. Iedereen van het project werd opgetrommeld. Alle camera’s werden weer uit de tas gepakt en zo begon de grootste fotosessie van de vakantie. Iedereen wilde met iedereen op de foto, zodat ze later nog een mooie herinnering hadden. Nadat de eerste traantjes waren weggepinkt begon de feestmaal. Iedereen kon lekker zijn buikje rond eten en het voelde als een echte community. Iedereen lachte en had een goede tijd samen. De eerste brieven werden uitgewisseld met de kinderen hier, wat ook weer zorgde voor menig traantje.
Na een heerlijke maaltijd was het tijd voor een aantal speechen. William en Micheal (headmaster) deden de speechen vanuit het project en Jan deed het samen met Mari en Esther vanuit onze kant. Uit alle speechen kwam naar voren dat er heel veel dankbaarheid was naar elkaar, maar bovenal naar God.
Nadat we onze diploma’s hadden ontvangen ging ieder zijn eigen weg. Op de jongens en meiden slaapzaal op het project werden de laatste knuffels en brieven nog overhandigd. Het is heel zielig om te zien hoe kinderen huilend in slaap vallen, omdat ze ons zo gaan missen, maar we weten daardoor wel dat we ons best hebben gedaan om de kinderen de tijd van hun leven te geven.
Het wordt tijd om ook maar eens mijn nestje in te kruipen en de laatste nacht op het project te gaan beleven.
Voor de laatste keer vanuit Bukulula:
Dikke Bukulula!
Aron
Feitje voor bij jachtluipaard foto: Een jachtluipaard kan een snelheid maken van 80 tot 120 km/uur. Het is daarom het snelste dier van de savanne en zeer zeldzaam om te zien.
-
17 Augustus 2018 - 08:39
Jasper En Marja:
Goed en fijn om te lezen.
Geef ze van ons nog een extra knuffel en een goede terugreis.
-
17 Augustus 2018 - 09:30
Nel:
Mooie verhalen en plaatjes. Een goede terugreis! -
17 Augustus 2018 - 10:24
Fam Van Kranenburg:
Mooie verhalen!!! Goede terugreis gewenst, groetjes van ons, Johan en Janine -
17 Augustus 2018 - 15:02
Derrick En Jeanine :
Super om te lezen.
Onbeschrijfelijk herinneringen en een memorie voor t leven!
Veilige terug reis gewenst!
Liefs Derrick en Jeanine -
17 Augustus 2018 - 20:30
Oma Ree:
Fantastisch om te lezen en een goede reis naar huis toegewenst.
Ik denk van een reis om nooit te vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley