Dag 13: 14 koppies, wie missen we? Oeps...

De beruchte dag 13. Vandaag werden de meeste van ons vroeg gewekt. Vannacht was het geen Ronald die al zingend de nacht verstoorde maar het was een blaffende hond naast het huis. De irritaties omtrent het verstoren van de nachtrust werden uitgebreid besproken aan het ontbijt. Onder genot van een lekkere droge boterham en flink wat thee om te spoelen.

Na het ontbijt gingen we weer als echte harde werkers aan de slag. De mannen (en Esther en Marilyn) gingen aan de slag in de bouw. De meiden namen de verftaken weer op zich en Aron, Janne, Marilène en ik (Marit) gingen aan de slag met de kids. We haalden de knutselspullen uit de koffers tevoorschijn en met ons volle enthousiasme stootte we de bak met maïspap (bedoelt voor de kinderen) over de vloer heen. Ohnee correctie, in de bak met schoolkrijtjes. Tsja, zie dat maar eens uit te leggen aan de headmaster. Maar goed, ongelukje zit in een klein hoekje. Dit bederft natuurlijk niet onze pret.

Ondertussen was het paniek in ’t huis, want Marilyn was gevallen en had een schaafwond. Maarja, werkt spuitpleisterspray wel goed genoeg? Na heel wat getob en de gebruiksaanwijzing goed doorgenomen werd besloten dat dit de beste optie was. Lynn werd daarna vrijgesproken van werk en kon even ontspannen een boekje lezen.

Na het middageten hebben we het relaxt aangepakt. Je mag jezelf af en toe ook belonen voor het verrichtte werk, toch? Sommige wilden zichzelf even lekker afspoelen in de douche. Maar toen we erachter kwamen dat de hond (jawel, dezelfde hond die onze nachtrust verstoorde) in de douche had gekakt werd het douchen ineens geen prioriteit meer. Gelukkig werd alles netjes opgeruimd en schoongeboend en konden we weer met een gerust hart douchen. Om 4 uur zat iedereen, gewassen en gestreken, klaar voor het bezoek aan gezinnen.

Toen de klok 5 uur aantikte keek niemand echt bijzonder op, we zijn namelijk al aardig gewent aan het feit dat Afrikanen alles lekker op ’t gemak doen. Om kwart voor 6 werden we dan eindelijk opgehaald. We settelden ons in het busje en we reden weg. Al snel besefte we dat we niet compleet waren. We telden 14 koppies. We miste er dus 3. Maurits was thuis, want die voelde zich nog niet helemaal fit. Dat maakt 2. Welke twee zouden we missen?! Janne en Aron! Maar goed eerder dat we dit besefte kwamen we al aan bij ons eerste gezin. Al snel werden we gebeld door Aron. Die voelde zich enigszins beledigt. Janne en Aron waren vlaggetjes aan het ophangen. Helaas, hadden ze zich maar beter moeten voorbereiden, je moet namelijk altijd klaar zijn voor het vertrek. Denkend aan het verhaal van de dwaze en wijze meisjes in de Bijbel.

We waren aangekomen bij het eerste gezin. Een vrouw met vijf kinderen. Ze werkte elke dag en verdiende hiermee 3000 shilling (minder dan 1 euro), maar het eten voor 1 dag kostte 5000. Gelukkig helpt William dit gezin door de kinderen gratis onderwijs te geven. Ze was heel dankbaar met onze spullen die we hadden meegebracht! Bijzonder om te zien dat kleine dingen (in onze ogen) een mens zo gelukkig kunnen maken.

We vervolgden onze trip naar het volgende gezin. We werden verrast door het enthousiaste ontvangst. We werden ontvangen door een lieve oude vrouw en na een dikke knuffel kregen we allemaal een plekje aangewezen. Bijzonder genoeg paste we alle 13 in het kleine huisje. Comfort is anders, want veel bewegingsruimte hadden we niet. Geerke had deze vrouw namelijk bijna op schoot.

De vrouw was zo ontzettend blij met ons. Naast de knuffel is ze de groep nog wel drie keer langsgegaan om ons de hand te schudden. Iedereen werd aangestoken met het enthousiasme en blijdschap van deze vrouw. Al snel waren we met z’n alle aan het klappen en de vrouw zelf was nog erg los in de heupjes. Ze swingde met haar heupen heen en weer terwijl wij deze dans muzikaal ondersteunde met handklap en het nummer “Hosanna”. Groot is onze god!

Hierna keerde we weer terug naar het project. We aten onze buikjes vol met de Afrikaanse oliebollen en we sloten de avond af met het welbekende potje weerwolven. Daarnaast hebben we de headmaster ook nog even flink gestoord door de les op zijn kop te zetten met de kinderen!

Lieve groetjes aan het thuisfront (tot over 5 dagen!)

Dikke Bukulula,

Marit