Dag 17: Hoelaat is is het? Frituur! of toch kip?

Hoe droevig de dag gisteren eindigde zo begon hij ook vandaag, we moesten namelijk afscheid nemen. Niet zomaar een afscheid maar een afscheid waarbij beseft werd dat we nu toch echt naar huis gingen.

Wat hebben we genoten van de lieve kinderen en mensen op het project, en wat hebben we genoten van alles wat we in het prachtige Uganda gezien hebben! De meiden op het project hadden het erg zwaar met ons vertrek, de meeste van hun hadden brieven geschreven voor ons waarin ze hun liefde voor ons uitspraken, en ons overweldigden met Gods zegen. Fijn om met die verwensingen richting huis te gaan. Het ontbijt was vandaag niet zoals we gewend zijn, we hadden vandaag namelijk een ontbijtje uit het vuistje. Een lekker stuk gebakken ei met een wit boterhammetje.

Nadat we een emotioneel afscheid hadden genomen gingen we met de bus richting Kampala. Onderweg passeerde we de evenaar waar we even een foto momentje hadden. Nadat we een reis van 3 uur achter de rug hadden kwamen we aan in het centrum. We werden verrast door het feit dat onze chauffeur zijn bolide voor de KFC parkeerden, onze vreugde kon niet op want o wat hebben we uitgekeken naar het moment dat we weer wat bekend voedsel konden eten. Nadat we onze bestelling hadden gedaan werden de bestellingen vrij vlot uitgeserveerd tenminste voor een aantal van ons… Voor Geerke was het vandaag weer zoals gebruikelijk. Ze kreeg na lang wachten voor de 3e keer op rij als laatst haar eten.

Er waren zelfs al mensen klaar met eten. Daan, Ronald, Ewout en ik (Joost de Jager) alias Rick omdat er al een Joost is, gingen even een sigaretje roken. Tenminste dat dachten ze. De peuk was nog niet half weg of er kwam een hele boze politie mevrouw onze kant op lopen. Ze vroeg ons vrij dringend mee te komen naar haar kantoortje. Nadat wij haar volgde richting het kantoortje waar nog 2 agenten zaten, rookte we nog even door. Daan kwam als eerste aan in het kantoor en dacht dat het kantoortje een rokershok was dus rookte ook nog even stevig door. Het werd echter duidelijk dat er niet gerookt mocht worden nadat bij ons allen onze sigaret uit onze handen werd gegrist. Ons werd in gebrekkig engels duidelijk gemaakt dat roken in openbare ruimte niet toegestaan is. We gaven aan het te begrijpen en beloofden dat het niet meer zou gebeuren, maar zo makkelijk kwamen we er niet van af. We mochten kiezen, of mee naar het bureau of een boete van 100 dollar per persoon betalen. Wij hadden al gauw besloten om in te stemmen met de boete, we hadden namelijk niet echt tijd om mee te gaan naar het bureau. Ewout was eigenlijk alleen mee voor de gezelligheid en rookte niet. Algauw haalde hij William en Jan erbij. Na even gewacht te hebben op de Afrikaanse mentaliteit van William kwamen ook zij aan bij het kantoortje. De sfeer werd al snel beter omdat William ook bij de politie zit en zijn badge tevoorschijn toverde. Na wat geklets tussen de agenten en William werd Rick even apart genomen door William. Hij vroeg met een brede lach op zijn gezicht of ik het niet meer wilde doen en dat we onze excuus wilden aanbieden aan de agenten. Dat werd al snel gedaan en we mochten zonder boete gaan. Dat was een hele opluchting want dat scheelde ons weer in totaal 300 dollar.

We gingen weer verder nadat we ons buikje lekker rond hadden gegeten. We gingen door het drukke verkeer richting een plantsoen met daaromheen allemaal kraampjes waar souvenirs verkocht werden. Iedereen had wel zin om wat spulletjes te kopen voor het thuisfront. Er waren speciale wensen waaronder een heel groot zwaard voor Rick en een mooie dolk voor Joost. Het was erg leuk op de markt omdat er onderhandeld kon worden over de aankopen. Zo werd menig verkoper teleurgesteld omdat wij Nederlanders het toch eigenlijk wel te duur vonden. Nadat we aangaven dat het teveel koste en ons richting de uitgang begaven kwamen de verkopers al snel terug op hun beslissing en verlaagde de prijs.

Nadat iedereen zijn aankopen gedaan had gingen we verder met onze reis richting Entebbe. Na anderhalf uur een busreis kwamen we aan bij het Gorilla African Guesthouse. De bus stond nog maar half stil en de eerste biertjes werden al besteld. Nadat we ons eten hadden besteld, dronken we tijdens het wachten nog even een paar gezellige biertjes. Het was voor ons al vrij normaal geworden dat Geerke als laatst bedient zou worden en ook deze keer was ze weer de sjaak. Waar het aan ligt is nog de vraag maar er wordt gedacht aan de communicatie van Geerke richting de obers.

Nadat iedereen het buikje weer rond had gegeten bleven we de rest van de avond nog aan de tafel hangen voor een lekker drankje en een fijn en gezellig gesprek. Iedereen besloot nog even te gaan douchen. Zo ook Aron, met dat hij de douchekop op wilde hangen werd hij geëlektrocuteerd door wat loshangende stroomdraden. De meeste kozen ervoor om op te blijven totdat we zouden vertrekken richting het vliegveld, een enkeling besloot toch nog even wat uurtjes te gaan slapen.

Dat was het dan weer voor vandaag. Ik wil onze trouwe volgers bedanken voor het feit dat jullie zoveel interesse in onze reis hebben gehad. We zijn nu toch echt weer bijna in Nederland en kijken erg naar uit om onze voeten weer op Hollandse bodem te zetten. Veel mensen missen hun familie en vrienden toch wel een beetje, en ja ook ik, als mijn vrouw (en waarschijnlijk moeder) dit niet leest kan dan iemand haar voorbereiden op het feit dat ik haar helemaal plat ga knuffelen? Alvast bedankt!!

Ik wens jullie allemaal het beste toe en bedankt voor alles wat jullie voor ons doen!!!

Dikke Bukulula,

Joost (alias Rick) de Jager