Dag 9: Is dat nou een echte rolex?

“wakker worden. NU!” klonk het vanochtend uit Theo’s straatje. (volgens Jan dan en hierdoor moest hij alleen buiten eten, maar na een periode van quarantaine mocht hij na kortstondig overleg weer binnen komen). Deze wekker zorgde er een keer voor dat Joost de Jager wel op tijd uit bed kwam en naar de wc kon, hierdoor werd een dagen lange traditie verbroken.

Na het nuttigen van een wederom heerlijk ontbijt ging iedereen aan de slag met hun schoonmaaktaken (deze gingen nog goed, maar de daarop volgende taken….). Deze waren netjes afgerond en was het voor de meeste tijd om naar de bouw te gaan (voor het eerst was iedereen om 8:45 de deur uit). Anderen moesten bijvoorbeeld naar de markt of hun financiële taken doen. Hier ging het dus mis… ik wil verder geen namen noemen (Marit, Theo, Jan-Willem, Joost Jongeneel).

Taken werden onvolledig afgerond, namelijk: het meest essentiële product, voor 1 persoon in het bijzonder, werd vergeten: WC PAPIER! Of terwijl een hele hoop paniek. Dit probleem werd door de fantastische teamwork snel verholpen, maar het financiële probleem moet ook nog even besproken worden. Zoals we niet gehoopt hadden, maar misschien wel verwacht hadden, maken JW en Joost er een bende van. Het vertrouwen wordt hierdoor wel een beetje beschaamd (aardig tekort aan geld door dit geknoei), maar door de oplettendheid van Jan kan het allemaal misschien toch nog goedkomen.

Of we volgende week werkelijk terug kunnen komen is nog een vraag, maar de rekening is open voor de broodnodige bijdrages (J.W. van Andel NL89RABO0321215214).
Nu terug naar het echt werk dat vrijwel vlekkeloos verliep. Er werd gegraven door de mannen waarbij het zonnetje heerlijk scheen. Althans deze scheen heerlijk voor de mensen die in hun zwemkleding op het strand lagen, maar desondanks bleven we allemaal strijden. Terwijl dit proces verder ging, was een ander deel van de groep mannen en Esther wederom stenen aan het werpen. Esther dacht een moment zonder zonde te zijn en liet de eerste steen uit haar handen glippen. Appelflap had de schrik van zijn leven, maar Joost Jongeneel baalde van de financiële fouten en besloot hier wel goed op te letten en redde zo appelflap.

De andere taak die verricht moest worden viel meer in de creatieve hoek. Er moesten namelijk muurschilderingen aangebracht worden. Deze werden gedaan door de artistieke ladies (en ja Maurits had ergens ook wel een kleine bedragen).
12:00 nog geen tijd om te lunchen, maar toch werd al het werk gestaakt. We wachtten smachtend op ons eten en nadat we gegeten hadden bleef het meeste werk gestaakt. Althans onder de blanken dan…

Terwijl wij tot rust probeerde te komen (oké buitenom de schilders dan), werden de kinderen van het project wat discipline bijgebracht. Voor de sportdag van aanstaande zaterdag studeren zij een dans in, welke tot in den treure geoefend moet worden (ga uit van zo’n 200x en de dans duurt zo’n 10 minuten). De meeste van ons hadden dus erg veel gedaan en moesten nu nog meer gaan doen, namelijk: wachten.

We wachtten tot het tijd was om de gezinnen te gaan bezoeken, maar deze keer werd ons geduld wel iets meer op de proef gesteld. Na zo’n 1.5 uur gewacht te hebben, werd toch maar besloten om ons even te melden dat de bezoeken niet door gingen.

Omdat de meeste van ons niet helemaal tegen veranderingen kunnen en nog steeds op pad wilden, gingen we maar de zon bekijken. Terwijl er ieder moment slangen uit de bosjes konden komen, waagden de meesten (met name de meiden en Aron) hun leven om een uitgebreide fotoshoot te houden. Nadat ook kleine Joost zijn timelaps had afgerond, konden we weer terug. Althans Maurits werd nog wel even opgehouden en verloor hierbij bijna zijn horloge aan een meneer. Deze wilde het horloge graag hebben ter herinnering aan de speciale ontmoeting die zei zojuist gehad hadden, maar Maurits was het hier niet helemaal mee eens. Zo vertrokken we toch weer terug naar de school; Maurits met zijn horloge nog om en de man met zijn water.

De terugweg verliep verder vlekkeloos (niet lettende op de gevaarlijke vrachtwagens), muzikaal en luidruchtig. Bij aankomst dachten we verrast te worden met een “rolex” (Jan zijn hoogtepunt), maar dit bleken dus Rolleggs te zijn (ondanks Jan zijn jaren lange ervaring in het buitenland blijft de Engelse taal lastig en ontstaan er dus misverstanden). Ze waren erg lekker, maar lastig aan te slepen. Morgen krijgen we de andere helft van die we besteld hadden.

Verder valt er vrij weinig te melden. Het is erg gezellig (dus ouders wees gerust) en kijken we met smart uit naar de andere helft van de vakantie. Aron mag vanavond eindelijk klaverjassen uitleggen en is dus ook erg tevreden. Als er nog vragen zijn dan horen wij die graag en tot slot willen wij u nog attenderen op de nodige bijdrages

Dikke Bukulula,

De Ugandagroep